نظریه ها و مانیفست های معماری معاصر

واقعا چرا معماران و سیاستمداران اقدام به نوشتن مانیفست می کنند؟ مارکس هدف خود را از نوشتن «مانیفست کمونیست» نه تولید قطعه ای ادبی و نه ارائه تفسیری از جهان، بلکه تغییر جهان عنوان می کند. آن گونه که اولریش کنراد در کتاب «برنامه ها و مانیفست های معماری قرن بیست و یکم» شرح می دهد، شرایط قرن حاضر بروز مانیفست های معماری را به رویدادی اجتناب ناپذیر تبدیل ساخته است. معماری که نمی توانست یا دوست نداشت، دنبال تبلیغ کار خود باشد، حال باید علاوه بر حوزه ساختمان سازی در دیگر حوزه های رسانه ای نیز خود را به سایرین بشناساند. سایر حرفه ها نیز از مانیفست ها با همین هدف استفاده می کنند و نکته شگفتی آور این است که اگر چه سیاستمداران، خداشناسان و هنرمندان همه به نوعی همواره در حال نوشتن مانیفست هستند، اما در نهایت کارشان اندیشه چندان زیادی را تولید نمی کند. مانیفست نوشتن در واقع نوعی شکل هنری غیرمعمول همچون هایکو است که قوانین خود را در خصوص اختصار، لطافت طبع و «کاربرد صحیح کلمات» داراست.
مانیفست ها اشعاری هستند که توسط فردی در حال فرارا نوشته شده اند. آن ها کیفیتی هیستریک و تلگرافی دارند، چرا که فرستنده نمی خواهد برای حروف اضافه تر مبلغی پرداخت کند. هدفشان هیپنوتیزم کردن دیگر معماران است. عموم مردم دیگر آن ها را نخواهند خواند اما این مسئله هم باعث نخواهد شد که این افراد مباحثه گر، از کار خود دست بکشند، کسانی که به دنبال شعله ور ساختن عطش اشتیاق گروهی خاص هستند. شما برای مطالعه متنی جدلی، مجبور به پیش بینی نتیجه خواهید بود، چراکه هدف یک مانیفست بیشتر یکپارچه و متحد نگاه داشتن مخاطبان است تا جذب کسانی که بدان اعتقادی نداند.