تأخرLATENESS

دراین کتاب، معمار مشهور پیتر آیزنمن به همراه الیزا اتیوربه، تأخر را در قالب نگرش متفاوت و محتملی به فرم و زمان در معماری ارائه می‌کند و می‌کوشد محدودیت‌های وابسته به سبک را دور بزند و ظرفیت انتقادی معماری را به‌واسطه‌ی مفهوم نابهنگام بودن بسط دهد. او با ارائه‌ی استدلالی فوق‌العاده روشن که بر تحلیل دقیق سه پروژه‌ی آدولف لوس، جان هیداک و آلدو روسی استوار است، مدلی از تأخر را در آثار معماری نشان
می‌دهد که تصادفی، غیر دیالکتیکی، غیرِ روح زمانه و غیر آوانگارد است. تأخر به‌مثابه‌ی سبکی کشف‌نشده یا مقوله‌ی تاریخی جدیدی همسو با امر مدرن یا پست‌مدرن نیز شکل نمی‌گیرد بلکه امکان کشف شیوه‌ای انتقادی را فراهم می‌کند که در آن ابداعِ فرمی جدید دیگر هدف تعیین‌شده‌ی معماری انتقادی نیست و این شیوه‌ی نقد متفاوت ممکن است به شکل پرسش‌هایی درباره‌ی رابطه‌ی بین فرم و زمان که در قالب واژه‌ی تأخر عرضه شدند، خود را نشان دهد. این پدیده با رابطه‌ی پست‌مدرن با تاریخ نیز متفاوت است؛ یعنی رابطه‌ای که به استناد به سبک‌های گذشته‌ی تاریخی و بازگشت به آن‌ها معطوف است.