معماری پس از کوویدARCHITECTURE AFTER COVID

در فوریۀ سال 2020میلادی-که انگار قرن‌ها پیش بود؛ خودرا محصور یکی از کتاب‌های موردعلاقه‌ام درزمان دبیرستان بانام “La Paste”-«طاعون»، نوشتۀ ‘Albert Camus’، پیدا کردم. هرچه ورق می‌زدم، شهر پُررمزوراز مدیترانه‌ای «اوران»، ‌که با دیوارهایی محاصره ‌شده‌بود و ‘Camus’، به‌تصویر کشیده بود، هرچه بیشتر به‌ما نزدیک می‌شد – به‌طورخاص، پرسه‌زدنِ تنها؛ ساکنین خیابان‌های خالی بودند، باد؛ جسم‌های انسانی سیاه در میدان‌های خالی؛ کوهی از موش‌های مرده؛ دکتر ریو-؛ از خانۀ یک بیمار بازدید می‌کند؛ محوشدن شهر در پشت سایه‌های غبار و خستگی؛ رطوبت و سکوتی عمیق؛ جادوی پرفریب ازدست‌رفتۀ فصول شاد. به‌این‌ترتیب شهر طاعون‌زده اوران یادآور شهر ووهان و به‌تدریج شهرهای زیاد دیگری در جهان ‌که ویروس کووید-19، درآن‌ها گسترش‌یافته و زمینه را برای انواع جدیدی از درام‌های اگزیستنسیالیستی شکل می‌داد، بود. باتوسعۀ این همه‌گیری، انواع مختلفی از حصارها دراطراف شهرها، مناطق و کشورها ایجاد شدند چراکه یک قاتل غیرانسانی نامرئی به‌درون این فضاها رخنه‌کرده و تغییرات فضایی عمده‌ای را در مقیاس‌های مختلفی به‌وجود آورده بود.