سری کتب فناوری های آینده در معماری و شهرسازی/شماره1/معماری بیونیک قیاس زیست شناخت در طراحیBionic Architecture Biological Analogy in Design 1

در هر حال؛ آنچه انسان مي­سازد، جلوه اي از آرمانها و خواسته هاي اوست. بنابر اين تحوّلات معماري نمايشي از زندگي و انديشه انسان است. در واقع معماري به مثابه آيينه­اي از حيات انسان تجلّي مي يابد. در عين حال به دليل نقشي كه انسان در ايجاد و تكامل آن دارد، معماري با علوم و فنون مختلف نسبت پيدا مي كند. نگرش به معماري به عنوان موجودي زنده از تعابير مهمّي است كه از ديرباز مطرح بوده با اين حال چنين مفهومي از دهه اول قرن نوزدهم با متداول شدن اصطلاح زيست­شناسي به معناي «نظم حيات» توسط «لامارك» مورد توجه بيشتري قرار گرفت. در این رابطه، «گيدئون» معتقد است: «معماري يك زمان ممكن است، تحت تاثير انواع و اقسام شرايط به وجود آمده باشد، امّا همين كه بوجود آمد، موجودي است، زنده كه صفات مخصوص خود را داراست و از حيات ديرپايي برخوردارست. ارزش اين موجود با اصطلاحات جامعه شناسي و اقتصادي كه مبداء آن را توضيح مي دهد، نمي تواند بيان گردد؛ و تاثير آن ممكن است، حتّي پس از آنكه محيط اصلي آن تغيير كرد، يا از بين رفت؛ ادامه يابد. معماري مي تواند به ماورأي زمان تولدش برسد». لذا بطور كلّي، تنها واقعيّت مهم زيست­شناسانه اي كه در ارتباط با معمار ي مدرن قابل قياس مي نمايد، مقوله ارتباط «فُرم و عملكرد» است. در واقع مي توان اينطور بيان نمود كه به لحاظ قياسهاي عملكردي، رابطه فُرم و عملكرد به مثابه ضرورتي براي «زيبا» بودن تلقي مي شود و به لحاظ قياسهاي زيست شناسانه، رابطه بين فُرم و عملكرد به معني داشتن «حيات» است. در اين كتاب به قياس زيست شناختي در معماري پرداخته شده است. لذا در فصل اول به مفهوم طبيعت و معماري اشاره شده و در فصل دوم هندسه موجود در طبيعت و معماري در قياس باهم قرار گرفته است. در فصل سوم تئوري سيستمي در طبيعت و معماري موردنظر بوده است. فصل چهارم به مفهوم الگوبرداري و قياس زيست شناختي در معماري پرداخته مي­شود و در فصل پنجم به معماري بيونيك و در فصل ششم به تكامل معماري مصنوع اشاره شده و در نهايت نتايج و جمعبندي ارائه مي­گردد.