مدیریت پروژه در ساخت و ساز

معماری موقتی به نظر دارای تناقض است، اما اگر تنها قطعیت جهش ناگهانی باشد، تناقضی است که معماران باید با آن مواجه شوند. متروک شدن برنامه ریزی شده برای ما خیلی طبیعی است و ما دیگر نمی بینیم که یک سازه چقدر غیرمعقول است و چرخ آن فقط آشفته تر می شود. در جهانی اقتصادی مبتنی بر محاسبات، کالا دیگر شی ای نیست که به طور انبوه تولید شود، همان طور که یک فرضیه دستکاری شده، طراحی و بازطراحی، مصرف و دوباره مصرف می شود. به این ترتیب، در فضای پوچ، زمان به اندازه فضا اهمیت دارد. این امر اثری از تحول مکرر فضا با توجه به بی دوامی سریع مصرف است و نه بی دوامی مورد انتظار برحسب گمانه زنی ها. در فضای پوچ، پیشرفت ها به قدری سریع است که تمایز آن ها از آسیب ها دشوار است؛ «به جای توسعه، آنتروپی را عرضه می کند» و در حال ساخت به حالت دائمی ای از امور تبدیل می شود. این مصرف بی وقفه است که فضای پوچ را هدایت می کند و ساختارهایی را که قبلا از خرید جدا بودند، مانند فرودگاه ها و موزه ها، مطابق با آن تغییر می دهند. فضای پوچ صرفا به لحاظ فضایی فاقد ارزش نیست، بلکه به سادگی تمام ساختمان های خسته کننده خارج از را نیز شامل می شود که اکثر آن ها اصلا توسط معماران طراحی نمی شوند.